Hacivat

          Hücresine geri döndüğünde ilk iş ortalığı toparladı. Eskiden kalma hiçler anıları anımsattı. Kurduğu hayalleri yinelerken bir şey çarptı yüzüne. Duvarlar kış vakti inen bir tokat kadar soğuktu. Isınmak için bağdaş kurdu yatağına. O yatak dayanılmaz derecede yalnızdı. Bir gölge yürüdü. Bir kız çocuğu salıncakta sallanıyordu. Boş bir kağıda yazı yazar gibi gölgelerle doldurdu duvarları. Geçmişin zihinde tekrar yaşanması ancak sahipleri olmayan gölgeler kadar gerçektir diye düşündü. Ama bu gerçek dışı seyir gerçeğin kendisini gölgede bırakacak kadar da etkiliydi. Gölge oyununu bıraktı. gitmedi dondu gölgeler. Örtündü. Gözlerini kapadı. Sınırı geçme dedi kendine. Geç...