Belki de biz, Bulutların üzerindeki bir sirkten topla fırlatılıyoruz yeryüzüne. Kahkalarla uğurlandığımız yerden gözyaşlarıyla kalkıyoruz. Yumuşacık tüylerimiz yanıyor sıcaktan. Kulaklarımız duymaz oluyor patlamadan. Zar zor görüyoruz önümüzü dumandan. Öyle derin bir korkuyla, alkış sesleri bekliyoruz yolumuzu bulmak için. Sirkin ışıklarını arıyor gözümüz tanrının ışığı yerine. Bütün bu travmanın etkisiyle korkuyoruz belki ömür boyu. Hep bir şeylerin kıyısını arıyoruz, Yüksek yerler bekliyoruz hayattan, çıkıp atlıyoruz gemilerin direğinden. Ağlamalarımız sesleniştir belki geldiğimiz yere. Bunalmak kaçınılmaz oluyordur bu bodrum katında. Top çeviriyoruz ayaklarımızla, kanatlarımız koptu diye. Doğamızı taklit ediyor çırpınışlarımız belki. Uçacak yer arıyoruz. Asfaltlara yapışıyor ayaklarımız, ip üstünde duracağı yere. Fitili yakan ateşe üflüyoruz canımız sıkıldığında belki.
Durduk yere özlememiz neden, neden hep bir hayal ürünü oluyor en çok özlediklerimiz. Bir yerlerden bildiğimiz bir şeyleri çağırıyoruz belki. Gelmediği zaman isyan ediyor vücudumuz. Geçirdiğimiz her kriz, yeni bir düşüş oluyor. Gözlerimiz kapanıyor, vücudumuz kasılıyor diye. Kötü hissetmemeliyiz belki. Bu çektiğimiz acı kırılacak kemiklerimizden korktuğumuz içindir. Ait olmadığımız bu yerin iklimi, belki sadece kuşlar ve bulutlar için uygundur. Ve belki biz o sirkten orada da beceriksiz olduğumuz için kovulmuşuzdur. Bilmiyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder